Door je eigen blunder heenprikken
Vandaag scrollde ik door de blogposts van Seth Godin heen. Doe ik regelmatig. De beste man deugt al jaren online. Afgelopen week schreef hij de blogpost 'Failures and the dip' over mislukkingen in projecten, en de volhardendheid (het 'erdoor heen prikken') die je helpt om jezelf tot grotere hoogte te brengen.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb nogal een hoog latje voor mezelf. Ben niet snel tevreden met mijn eigen prestaties. Ik zie wel of iets voldoende is of dat het echt deugt, maar ik zie altijd verbeterpunten. Het is op zich niet vaak gebeurd dat ik nat ging. Maar de keren dát het gebeurde, staan mij nog helder in het geheugen. Alsof het gisteren gebeurde. Ik herinner me één workshop / presentatie die ik anderhalf jaar geleden gaf, één dag na mijn verjaardag (dat had er overigens niets mee te maken ;-)). Niets liep zoals ik wilde. Ik had het gevoel dat ik vocht tegen de bierkaai. Normaliter gaat spreken voor wat voor zaal dan ook eigenlijk helemaal vanzelf. Vloeiend. Flow. Maar die ene keer...voelde ik me ineens alsof ik weer acht jaar oud was en mijn spreekbeurt over De Zeester moest houden. Alles wat ik intuïtief en uit ervaring wist, was weg. Poef. Vanzelfsprekend zaten op dat moment een aantal goeroes in de zaal. Zal je altijd zien. ;-) Believe me...ik denk dat zij het ook nog weten.
Ik denk dat mijn herinneringen over dat moment me scherp houden. Ik heb er na afloop lang over nagedacht, en ik kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik zelf mijn eigen flow blokkeerde. Door bezig te zijn met welke goeroes in de zaal zaten, en met welke informatie die ik klaar had staan al door anderen was verteld die dag, ondanks uitgebreide afstemming vooraf. Klinkt als een inkoppertje wellicht, maar het is net als met cliché's: als het je overkomt, weet je pas hoe waar het is. Ik wist dat ik op mijn expertise, improvisatievaardigheid en plezier had kunnen rekenen om goed te presteren, ongeacht welke informatie al was gedeeld. Maar ik vertrouwde er niet op.
Na dat incident heb ik nooit meer dat soort black-outs gehad. Ik denk dat ik die dag nodig had om oneindig in contact te staan met dat innerlijke besef en vertrouwen: dat wat je écht kan, waar je écht in gelooft en waar je écht alle energie in legt...dat lukt. 'If it doesn't kill you makes you stronger' was dus zeker van toepassing op mijn blunderdag in de zomer van 2010.
Tegenwoordig heb ik juist on-ge-loof-lijk veel plezier in improviseren. Zeg maar de 'jazz' van het spreken. Ik gaf ooit (2006, way back when) workshops 'Weg Met De Beamer'. Al verzorg ik die workshop al jaren niet meer, geloof ik nog steeds in het principe. want een goed verhaal zou in ieder geval op zichzelf stevig moeten staan. En als je een verhaal kunt vertellen...kun je eigenlijk alles voor een zaal. No matter what.
Ergo: #durftefalen. :-)