Stress bij broodbloggers - mij niet gezien
Gisteren kreeg ik van oud-collega Ben een mailtje met een ietwat zorgwekkend mailonderwerp: "Doe het een beetje voorzichtig aan, hè". Ik opende meteen het mailbericht en zag dit: een artikel uit de Volkskrant met als titel "Voor bloggers de dood of de gladiolen". Wat blijkt: veel broodbloggers (bloggers die betaald bloggen en worden betaald per artikel) hebben toenemend last van stress en spanning, mede gevoed door de 24-uurs nieuwseconomie op internet. Eén van hen, Russel Shaw (tech-blogger voor ZDNet) , stuurde een mailtje aan zijn redactiechef: "Heb iets opgelopen. Ga nu even liggen, maar schrijf later vandaag of morgen nieuwe berichten". Het zou zijn laatste berichtje zijn. De zestigjarige Amerikaan overleed aan een hartaanval in een hotelkamer in Californië, waar hij was voor een conferentie. Russel is één van de twee bloggers van wie bekend is dat hij van stress is overleden. De New York Times is er nog wat steviger op in gegaan dan De Volkskrant.
De ironie hiervan is dat broodbloggers aanvankelijk zijn begonnen met bloggen om hun baan op te kunnen zeggen, een onafhankelijker gevoel te hebben, niet dagelijks geconfronteerd te worden met een baas of personeel. Kortom, om relaxter in het leven te staan. Voor Russel Shaw is deze droom niet uitgekomen. Integendeel. De aanvankelijke vrijheid van het broodbloggen veranderde rap in een gouden kooi.
Ik schrok natuurlijk van dat bericht. Ik weet dat de kenniseconomie 24 uur per dag doorloopt, maar dat dit een gevolg kan zijn, vind ik wel schokkend. Ik ben wel eens benaderd om in opdracht te gaan bloggen. Betaald worden van de advertentieopbrengst. Ik heb ervoor gepast, en daar heb ik nog geen moment spijt van gehad. Wel vind ik het heerlijk om blogs te bouwen, bloggers te adviseren en zelf te schrijven over mijn zakelijke en sportieve lotgevallen. Maar dat is een déél van mijn werk. En dat is ook wat het gezond maakt. Het is voor mij afwisselend, ontspannend, interactief en netwerkgericht.
Ik ben blij dat ik bloggen op een heel andere manier benader. In ieder geval een gezonde manier! En dat adviseer ik mijn opdrachtgevers ook altijd. Ik schrijf op mijn blog om mijn netwerk en andere geïnteresseerden te informeren over waar ik in mijn werk mee bezig ben. Ik kan er kennis delen, kennis vergaren, proefballonnen oplaten, ervaringen delen, mijn licht laten schijnen op actualiteiten. Kortom, om mijn werk en interesses met anderen te delen. Want waar het hart van overloopt... dat is goed materiaal voor een weblog. En ja, dat levert me opdrachten op. En een goede positie in Google. En een groter netwerk. En veel plezier. Ik ben dan ook geen broodblogger: ik werk als communicatieadviseur, heb
een eigen bedrijf, houd interviews en adviseer organisaties over
webtoepassingen. En daar schrijf ik over.
En wat het mailtje van oud-collega Ben betreft: ik vond het heel attent en zorgzaam. Gelukkig is er geen reden voor zorgen. Ik blog om de kwaliteit, niet om de kwantiteit. Natuurlijk ben ik me bewust van het principe dat alles waar 'te' voor staat, niet gezond is. Mijn grenzen ken ik goed. Maar wat prijs ik me rijk met zo'n zorgzaam netwerk!